Revista PERPJEKJA

Unë isha më i vogli në shtëpinë tonë të vjetër, të cilës i kërcisnin trarët sa herë që frynte ndonjë erë e fortë, çka bënte të më kaplonte ankthi se mos shëmbej dhe na zinte të gjithëve brenda. Sa herë ndodhte kjo, pyesja veten: përse nuk kishim edhe ne një shtëpi të bukur? Një shtëpi të tillë që kur të frynte era dimrit, traret të mos kërcisnin dhe mua të mos më ngrinte gjaku nga frika se mos binte e na pllakoste sipër. Një herë që pata pyetur Deden për këtë, mora një përgjigje që nuk sqaronte asgjë: nuk na arrinin lekët. Kisha vënë re se ato, domethënë lekët, ishin shkaku që herë-herë në shtëpinë tonë kriste sherri, që vëllai s'kishte çantë librash dhe i fuste ato në një qeskë bezeje të prerë nga një thes, mbi të cilin ishin stampuar disa numra të zinj; që motra nuk kishte këpucë dhe vinte në shkollë me sandale, ndonëse toka qe ngrirë e pellgjet ishin mbuluar nga akulli; që sirtari i dollapit ku mbanim bukën shpesh mbetej i zbrazët dhe stofës i fusnim dru sa më rrallë, vetëm atëhere kur të ftohtët na mpinte kërcinjtë.