Ky punim analizon përfaqësimin vizual të grave në Shqipëri nga vitet 1945 deri në 1990, siç shpërfaqej në fotot e revistës “Shqiptarja e Re”, organ i Organizatës Bashkimi i Grave të Shqipërisë. Studimi është bazuar në teorinë e analizës dhe zbërthimit të fotografisë, nga Manfred Lueger, dhe propozon analizën vizuale përmes konceptit të “glorifikimit simbolik”, duke e pranuar këtë të fundit si pjesë të domosdoshme të përpjekjes ideologjike të regjimit për të vërtetuar se pjesëmarrja e gruas në politikë dhe si fuqi punëtore ishte shenjë e emancipimit të saj. Duke analizuar fotografitë vihet re një lloj “lënie pas dore” të aspekteve të lidhura me feminilitetin, duke kompaktësuar identitetin femëror me qëllimin ideologjik të kohës.