Revista PERPJEKJA

Ky është një mozaik shqipesh të mërguara të qëmotit, të Jugut e të Veriut: De Rada, Naimi, Fishta, Konica, Noli, Camaj. Të mërguara, sepse sot tingëllojnë ndryshe e larg nesh në kohë, por edhe sepse autorët e vargjeve dhe prozës që vijojnë, ishin të mërguar ose të përzënë kur shkruan vargjet e sjella këtu, ndaj përcjellin dhimbje, inat, pathos apo zhgënjim. Janë disi më romantikë e sentimentalë sesa emigrantët e sotëm, por jo edhe aq larg tyre në mjaft ide dhe përjetime. Një tjetër argument ky, për qenien e një komuniteti relativisht të njësuar në rrugëtim të vazhdueshëm, që pavarësisht nga koha, vendi ku emigron apo origjina specifike, është prodhues i diskurseve të ngjashme, kryesisht nën gjëmën ekzistenciale të mallit dhe frikës nga ndarja e përhershme prej vetes së djeshme, dhe frika nga vetja e nesërme. [Eda Derhemi]

Unë vuaj, tash sa kohë, nga sindroma e kufirit. Kjo është një sëmundje që vështirë të përshkruhet saktësisht. Ndryshe nga agorafobia apo depresioni, ajo nuk shfaqet në listën e çrregullimeve të njohura mendore. Por, më tej, ndoshta do mundem të paraqes disa prej simptomave të saj. E di që ka edhe plot të tjerë që vuajnë prej saj. Ata që s'e kanë provuar kurrë shtytjen që të kapërcejnë një kufi apo që s'u ka ndodhur t'i kenë kthyer mbrapsh në kufi, e kanë të vështirë të na kuptojnë. Problemi im me kufijtë vjen nga një kohë e largët, nga fëmijëria ime. Sepse, nëse përfundon apo jo me këtë sëmundje, është kryesisht çështje fati: varet se ku ke lindur.
Unë linda në Shqipëri.

I burgosuri që mu afrua i pari, ditën që më zbritën nga qelia, i posadënuar, dhe hyra në kaush, ishte një burrë i shëndoshë rreth të dyzetepesave, gjysëm i thinjur, me syze me skelet katror e me xham të trashë që

Nata depërtoi thellë në mendjen time e u përhap ngadalë në trupin tim, i cili rënkonte mes çarçafëve të bardha. Frymëmarrja po bëhej gjithmonë e më e vështirë, zemra po shtonte rrahjet, ndërkohë që djerse të

Mbyllni sytë dhe lëreni mendjen të fluturojë e lirë. Lëshojeni gjithë peshën e trupit mbi dysheme. Ndjeni se si merrni frymë, se si nxirrni frymë, njëhësohuni me frymëmarrjen tuaj». Gary ecën ngadalë mbi parketin e

Ish nëpunësi vendas Rosh nisi punë në përfaqësinë ndërkombëtare kur Shefi i Madh i saj, ambasadori N, kalonte një krizë të thellë xhelozie, pasi e kishte tradhëtuar e dashura e tij 25 vjecare, kur ai kishte qenë me

I dashur Ivo Andriç,

Ditët kishin filluar të zgjateshin. Ishte fund marsi. Darkave në shtëpinë tonë në Konradkade, të lëshuar me qira nga profesoresha izraelite, mblidheshim të gjithë, shumica studentë, por edhe te tjere. Prej disa muajsh

Kishim rreth dy muaj që unë, Turi dhe Papi kishim bërë në plan të shkonim në një nga night-club-et e Budapestit, po asnjëherë nuk ishim bërë mbarë. Vinin e kalonin të premtet, të shtunat dhe mbyllej