Si shumica e fëmijëve, unë u rrita me qumështin e nënës dhe në moshën njëvjeçare thashë fjalën e parë mama. Unë thashë po atë fjalë që thonë të gjithë fëmijët e nuk thashë as revolucion e as bombë atomike, gjë që do të dëshmonte për gjenialitetin tim. Atëherë ju ishit mbledhur të gjithë rreth meje dhe nuk ju vinte keq që unë thoja një fjalë aq të thjeshtë, por kërkonit që unë ta përsërisja, sikur goja ime do të shqiptonte sekretin më të madh të jetës.
E pra, unë nuk isha as më i mirë e as më i keq se çdo fëmijë i zakonshëm, por ju më thonit vazhdimisht se unë isha fëmija më i mirë në botë. Kjo aksiomë u ngulit në mendjen time akoma pa ia ditur mirë kuptimin. Pastaj, bashkë me plot gjëra të tjera, mësova se unë kisha sytë më të bukur, se goja ime kishte tingullin më të ëmbël, se, kur qeshja unë, qeshej bota!
Më vonë mësova se isha edhe fëmija më i zgjuar, bile edhe më i forti. Nëse kish diçka të zgjedhur në shtëpi, kjo do të më jepej padyshim mua. Më thoni tani: A nuk kisha unë të drejtë të ëndërroja se do të bëhesha princ, e pse jo, edhe mbret?
