Dikur në vitet e mia të rinisë kisha lexuar se njeriut, që të bëhet njeri i janë dashur katër-pesë milionë vjet, kurse sivëllezërit e t'u përparojnë shumë më shpejt pas jo më shumë se 16 mijë vjet komunikim me njeriun,
qentë kanë filluar të tregojnë cilësi njerëzore: gëzim, trishtim, besnikëri, dashuri, mirënjohje, prekje, ndjenja faji, gatishmëri për shoqëri (unë çdo ditë pres të fillosh të më flasësh, ndoshta ti më flet, por unë nuk e kuptoj gjuhën tënde për arsye të mendjemadhësisë time hipokrite si njeri).
Ju, qentë, si gratë e vjetra trake vdisni pas vdekjes së njeriut që keni dashur (qeni i Ivan Radojevit** nuk deshi të jetojë edhe vdiq një javë pas vdekjes së të zotit), a ka njeri të sotëm të aftë të bëjë një sakrificë të tillë ? Më bëjnë vërejtje, se ti nuk je një qen i edukuar, se nuk i nënshtrohesh asnjë urdhëri- është e vërtetë. Por nëqoftëse do të të vëzhgojmë në bazë të kritereve njerëzorekush është ai njeri me mend që nënshtrohet? (Ulu! Çohu! Leh! Hesht! Kafsho! Lëpi! Zvarritu! etj).
